Allereerst een bekentenis. Vermoedelijk heerst het beeld dat moestuiniers zachtaardige mensen zijn die hun plantjes zingend en dansend in de grond stoppen. Ik was dan ook zeer opgelucht om 'De vlaktes' van Frederico Falco te lezen*, waarin het hoofdpersonage op de Argentijnse hoogvlakte met veel moeite een moestuin probeert aan te leggen. Ik citeer een bijzonder herkenbaar stukje:
'Ik probeer de pompoenen te bespuiten, maar de sproeier raakt één, twee, tot drie keer toe verstopt. Ik haat die dingen, ik haat de pompoenen, ik haat de sproeier. Alles is één doffe ellende. ... Ik gooi het water gewoon over ze heen, die pompoenen kunnen me wat, ze bekijken het maar, laat die stomme groene beestjes ze maar opvreten. Ik word kwaad op de planten, alsof ze het expres doen, alsof het allemaal hun schuld is. ... Ik ben hier, ik heb een moestuin, waarom kan ik daar niet gewoon tevreden mee zijn?'
OK. Zo erg is het hier misschien niet, maar Bakman weet dat ik onaanspreekbaar ben als de sproeier verstopt zit. En heel veel plantjes worden hier niet met liefde geplant, maar snel snel in de grond gestopt. Wegens te weinig tijd, of te onzeker over het feit of ik alles wel goed doe. Zoals die keer toen we een bad ingroeven in de Muurstraat en ik een paar dagen later in de gietende regen tien aardpeerknollen in een vieze kleibrij moest steken. Ik voelde mij dan nadien oprecht schuldig omdat ik de knollen niet met liefde in de grond stak. Maar kijk, om één of andere reden worden mijn zonden mij telkens vergeven, want drie maanden later zijn deze indrukwekkende aardpeerstruiken te zien:
Of neem deze tuinbonen, een overschotje die ik van mijn mama kreeg, snel in de grond poefte, met uiteindelijk deze vrolijke groene piemelplanten tot gevolg:
En ook aan de Muurstraattuin op zijn geheel kan je niet echt merken dat hij af en toe vloekend aangelegd werd, want kijk eens hoe mooi al die bloemetjes zijn!
Maar goed, dit gezegd zijnde, we gingen het over een afwezig gezinslid en een (semi-)nieuw gezinslid hebben. Eerst over het afwezige gezinslid: Het Meisje is op kamp! Acht dagen weg met de tent, en hoewel ze hier heel erg gemist wordt, kunnen we eindelijk eens groente oogsten uit de tuin die anders met lange tanden gegeten worden:
Snijbiet, de eerste blaadjes klimspinazie en onze eerste chayote. Bakman was niet onder de indruk van de chayote (smaakloos), maar hij had net gelezen in de Knack dat je partner een narcist wordt als je hem teveel complimenten geeft, dus dat zat daar ongetwijfeld voor iets tussen...
En tot slot nog iets over het semi-nieuwe gezinslid! Ik kreeg van een trouwe lezer de suggestie om elk jaar een nieuw gezinslid te introduceren op de blog. Geheime kinderen hebben we hier niet, maar wel een bijna-jarige hamster, Peppie(tje). De relatie met Peppie is een beetje moeizaam want het arme beestje is ondanks onze goede bedoelingen mensenschuw. Maar af en toe komt hij bedelen om eten en dan ziet hij er superschattig uit**:
En er is ook een link tussen Peppie en de tuin, want Peppie is een moestuinfan! Dit is zijn voederplankje 's avonds met verse erwtjes uit de tuin en wat worteltjes uit de winkel:
En zo ziet datzelfde plankje er dan 's ochtends uit:
Flink zo Peppie, de korte keten verkiezen boven de supermarkt! Nu nog verzinnen wie we volgend jaar op de blog zullen introduceren... Oja, en aan allen voor wie de vakantie begonnen is: ik wens jullie heel veel vakantieplezier!! En tot de volgende post!
*Voor de lezertjes onder ons: ik heb het boek in mijn bezit en leen het met plezier uit!
**Van ons mag Peppie gerust uit het kooitje, maar het arme drommeltje lijkt daar mentaal niet klaar voor te zijn...
Comments