Lang waren tomaten mijn groente nummer één. Geïnspireerd door het boek 'Pomodori' van Angelo Dorny verandert ons huis vanaf maart in een kleine tomatenkwekerij waar met veel liefde oude en nieuwe tomatenrassen opgekweekt worden. Maar sinds vorige jaar is er een nieuwe liefde bijgekomen: de droogboon (klinkt saai, I know).
Het begon eigenlijk zo: ik bestelde in het voorjaar 2022 een zakje Sunset bonen bij Kweek Gent, met de bedoeling de bonen te laten opklimmen tegen bamboestokken en in het najaar niet de peulen, maar de bonen zelf te oogsten. Ik kweekte een zevental plantjes op en plantte ze in mei buiten langs de stokken van een bonenpiramide. In het najaar beleefden Het Meisje en ik ontzettend veel plezier aan het kraken van de verdroogde peulen, met een bescheiden maar mooie collectie zwartpaarse droogbonen tot gevolg.
Mijn interesse was gewekt, zeker toen bleek dat de droogboonwereld honderden soorten telt, met allemaal verschillende kleuren en vormen (Painted Pony! Rattlesnake! Pakistan White Shooter!). De intrigerendste soorten zijn te koop in Amerikaans kwekerijen, maar export naar Europa lijkt onmogelijk geworden. En toen stootte ik op de site van Beans and Herbs (https://www.beansandherbs.co.uk/), met een moestuinfilosofie naar mijn hart. Elk jaar worden zaadjes van oude bonenrassen voor een schappelijke prijs te koop aangeboden, maar het vraagt wel enig engagement: elke soort kan maar één keer gekocht worden en vanaf dan sta je zelf in om het bonenzaad te oogsten voor de volgende jaren. De verschillende soorten moeten ook minimaal tien meter van elkaar geplant worden om kruisbestuiving te vermijden. Prutsers niet toegelaten dus...
Ik plaatste vier soorten droogbonenzaad netjes in mijn online winkelmand, maar op het einde van het betaalproces kon ik België niet te selecteren als land. Een mailtje naar Beans and Herbs dan maar, of dit een vergissing was? Dat de Brexit helaas roet in het eten strooide, antwoordde de mevrouw, en dat het hun speet maar dat export buiten Engeland niet meer mogelijk was. Tenzij..... ze me een tijdschrift zou toesturen, met de bonenzakjes erin verstopt, in de hoop dat het pakje de landgrenzen passeerde zonder problemen. Altijd al dapper geweest he, die Britten.
En kijk: dit kwam gisteren toe! Post uit Engeland, met een postzegel van de Queen! En vier zakjes bonenzaad netjes weggestoken in een tijdschrift. Het Cope Seeds and Grain magazine zal mij worst wezen, maar als officieel lid van de Bonenclub* doen de Tunny Beans, Tresnjevac, Fortex en Pea Bean Inca mijn moestuinhart toch een beetje sneller slaan...
* zo staat het immers op de site van Beans and Herbs: 'You can become a Bean Club member simply by ordering any of these seeds.' 't Is Een hobbyclub als een ander he!
Comments