Patrick Parasiet

Ah, de (school)vakantie nam hier geen vliegende start. Ik voelde mij al een tijdje niet zo lekker, en uiteindelijk werd de boosdoener gevonden: een parasiet met de naam Giardia Lambia had zich in mijn darmen genesteld, mogelijks na een zwempartij in de Leie. Omdat Giardia Lambia wat moeilijk te onthouden is, doopten mijn collega's mijn parasitaire bewoner al snel om tot Patrick Parasiet. En omdat Patrick maar één levensdoel kent, namelijk in alle rust groter en groter worden, bracht ik de voorbije weekends dus meer tijd dan voorzien door in de zetel. Een beetje problematisch, want hoewel de Muurstraat in mijn afwezigheid aan de buitenzijde redelijk OK bleef...

... werd het binnenin één en al chaos, met pompoenen die overal doorheen groeiden en asperges die volledig leken te verdwijnen in het groene geweld:

Tijd dus om orde op zaken te stellen, en dan kunnen een aantal badfiguren op een stok superhandig zijn om de hoofdstammen van de pompoenen en courgettes (het zijn er een twintigtal!) terug te vinden:

Meer tijd in de zetel betekent ook meer tijd om boeken te lezen, zoals deze dystopische oorlogsroman, winnaar van de Booker Prize in 2023*:

Hoewel het verhaal zich afspeelt in Ierland, kan het geprojecteerd worden naar elk land waar momenteel de duisternis regeert. De donkerte van het boek kroop geleidelijk aan onder mijn huid en toen ik op een avond naar de Muurstraat ging, vroeg ik mij af of dat wel allemaal gerechtvaardigd is, spielereien en onnozelheden met prinsessen en badeenden enzo. Ik heb daar eigenlijk geen antwoord op. Maar toch, om mijn innerlijke gemoedsrust wat te sussen: de tuin geeft momenteel aan zoveel insecten een veilig onderdak, dat er dan wel geen mensen mee gered worden maar toch een uiterst miniem deel van de gevleugelde wereldpopulatie...

Tot slot, om te vieren dat Patrick definitief weg is**, nog een foto van één van de boeketjes die ik maakte van de vele bloemen in de tuin:

Nood aan een beetje bloementroost? Laat het me gerust weten, ik heb meer dan bloemen genoeg! En om het af te leren, nog een andere vrolijke foto, deze keer van drie soorten bietjes die momenteel in mijn tuin staan (rode, gele en chioggia biet):

Tot de volgende keer!

*ik heb het boek hier in mijn bezit; het mag gerust eens uitgeleend worden. Ik las wel een recensie waarin het verhaal potsierlijk genoemd wordt door de opeenvolging van ellende, en ook daar kan ik wel enigszins inkomen. Oordeel zelf maar...

**met dank aan een paardenmiddel van de dokter, en een hulpmiddeltje van de lokale kruidenvrouw, ha!