Het kan misschien vreemd klinken, maar jarenlang had ik geen enkele connectie meer met 'de buiten'. Het binnenzitten startte op kot in Leuven en ging gewoon door toen Bakman en ik verhuisden naar Petegem. Want hoewel we een huis hadden met een stuk grond, kwam er de eerste jaren niet veel in huis van een tuin en keek Het Meisje uit op een steenwoestijn.
Maar kijk, door de jaren heen is er toch het één en het ander veranderd, zodanig zelfs dat er hier geen weekends meer passeren zonder dat ik buiten was. En zodanig ook dat ik voor de eerste keer na een vakantieperiode een bijna fysieke heimwee voelde naar buiten. Want O, wat is de Muurstraat op een jaar tijd toch wel een klein paradijsje geworden. En nu heb ik iets nieuws, wat het nog meer tot een paradijs maakt: een krukje, met bijpassend kussen!!
Gespot tijdens de Open Tuinen van de Landelijke Gilden en perfect gefabriceerd door mijn mama. Het krukje is ook superhandig, want in de Muurstraat (waar alles groot en veel is), zit ik vaak groenresten te versnijden om de bodem mee te bedekken. Tot nu toe deed ik dat op een omgekeerde emmer, maar dit is vele malen beter. Ik kan het iedereen aanraden!! Alleen wat opletten dat lokale tuinkabouters het niet inpalmen...
Het krukje is ook ideaal om op te verpozen, of om een boek te lezen te midden van de honderden sneeuwhommels en vlinders die op de dropplanten afkomen. Zoals het nieuwste boek van Mariken Heitman, De mierenkaravaan, dat al een paar weken onaangeroerd op mijn nachtkastje ligt. Ik ben supergrote fan van Heitman omdat er ook altijd wel een link in haar boeken zit met het buitenleven. De eerste twee boeken las ik heel graag, maar aan het derde durf ik niet te beginnen, stel dat het tegenvalt* en dat ik voor eeuwig en altijd ontgoocheld achterblijf...
Oja, en weet je nog dat ik schreef dat ik soms dingen niet met liefde plant en dan toch verrast ben als de liefdelozen willen groeien, zoals het geval was bij de aardperen in de Muurstraat. Wel, dat verhaal heeft nog een staartje gekregen... Intussen zijn de aardperen monsterachtig groot geworden en kwam ik eens helemaal in schrammen thuis na een mislukte poging om ze op één of andere manier bij elkaar te binden. Ik durf niet goed te kijken, maar volgens mij zitten er in het ingegraven bad zoveel aardperen dat we heel Petegem kunnen bevoorraden. Aardpeer-wraak zeker?
Tot slot: de herfst lijkt zijn intrede te doen! Hoewel ik de herfst wel een leuk seizoen vind, is het toch wel altijd wennen aan het verval in de tuin. Maar zoals onderstaande foto toont, kan verval ook mooi zijn: het is weer de moment om de droogbonen uit hun verharde peulen te halen. En dit jaar zitten er mooie gele exemplaren bij: Friese Gele Woud, uit oude Friese traditie (zegt het zadenzakje). Ideaal om een beetje vetreserves aan te leggen tegen dat de winter voor de deur staat!
*Ik heb gespiekt! De Volkskrant vindt het goed! En de Morgen! En het Parool ook! Oefie...
Comments