Ik ben sinds dit jaar dus een echte. Want als ik uit ons raam kijk, zie ik twee zaken die ons simpele moestuintje optillen naar the next level.
Het eerste (tromgeroffel): een tunneltje! Vorig jaar was er nog een geïmproviseerde foefelconstructie van omgekeerde emmers met daarover insectengaas, maar nu is het een echte tunnel, met boogjes en al. En daaronder savooi, paksoi en rode kool. 't Is maar dat we in de herfst weten wat gedaan...
Ten tweede: een bonentipi! Meer nog, niet één tipi, maar zes. Twee hier thuis, drie in de deeltuin en ééntje in Heule die aan de goede zorgen van oma is toevertrouwd.
Met heel veel pronkbonen, die dan in het najaar hopelijk een mooie collectie droogbonen opleveren voor het bonenproject. En die nu al voor prachtige bloemetjes zorgen...
Het is wellicht belachelijk, dat een mens gelukkig wordt van een tunnel en een tipi. Blur maakte er zelfs een liedje over, over al die kleinburgerlijkheid (als Blur-fan trek ik dan maar de link door van het park naar de tuin he...): https://www.youtube.com/watch?v=YSuHrTfcikU
It gives me a sense of enormous well-being
And then I'm happy for the rest of the day
Safe in the knowledge there will always be
A bit of my heart devoted to it
Tot slot: er is ook een stoorzender in het spel. Want ondanks het feit dat we al volop komkommer, courgette en bietjes eten, overvalt me het gevoel dat alles traag gaat in de tuin. Dus na enige gepieker en gepeins, heb ik de schuldigen gevonden...
Tonnen tomaten, maar geen enkele die zin heeft om te verkleuren. Ze lachen me groen toe vanaf hun stokken. 't Is nog maar juli natuurlijk, en de eerste tomaatjes zijn hier vaak maar rijp tegen augustus. Maar toch, het mag dan wat sneller met de geit gaan!
Comentarios