De Muurstraat (en een werkongeval)

Ik weet niet of dat normaal is (vermoedelijk niet), maar soms kom ik ergens voorbij en beginnen de dingen tegen me te praten. Dat kan een huis zijn ('Ik ben je droomhuis, koop me!'), een riviertje ('Lekker zwemmen hier, spring in me!') of - en daar gaat het hier over - een stukje grond.

Lang geleden was er ooit een redelijk concreet plan om een extra stukje landbouwgrond te kopen in Petegem, maar toen stak een boer met veel centen me jammerlijk genoeg de loef af. Boeh. De plannen werden opgeborgen, alsook de droom om ergens een eigen plaatsje te hebben voor wat extra moestuinprojecten.

Maar toen kwam corona, deden Bakman, Het Meisje en ikzelf al eens vaker een wandelingetje en trok een stukje grond niet ver van ons huis mijn aandacht. Het vreemde is dat het stukje grond ook tegen Bakman moet gepraat hebben, want die voelde eenzelfde connectie. Kort samengevat, drie jaar later krabbelde ik alle moed bij elkaar en stak een briefje in de brievenbus van de eigenaar met de vraag of ik een stukje van zijn grasland mocht gebruiken/huren. De brief werd gelezen, er werd een afspraak gemaakt, en voilà, 't is in de sjakos!

Bij de pakken blijven zitten is hier niet aan de orde, dus werden snel een aantal zaken gefikst om de graszoden op lange termijn om te toveren tot een moestuin... Ten eerste: twee balen hooi, beetje beschimmeld dus niet bruikbaar als dierenvoer maar wel ideaal voor dit project!

Ten tweede: grote vlakken onbedrukt karton, een eerste barrière voor het aanwezige gras/onkruid. De mensen van Bike Republic waren zo vriendelijk om een paar dagen lang alle lege fietsdozen bij te houden en dat was eigenlijk niet genoeg om de grond volledig te bedekken maar toch grotendeels.

Ten derde: alle hooi op het karton, een dikke laag van 50 cm. Zo zal onkruid weinig kans krijgen en zullen de graswortels hopelijk vergaan zonder dat de bodem kapot gemaakt wordt door spitwerken. Dus dit is het resultaat, 7x7 m² toekomstige moestuingrond... We gaan daar iets moois en kleurrijks van maken he!

Ik zou nu graag willen schrijven dat ik de rest van het weekend tevreden in mijn schommelstoel achterover leunde, maar helaas was er tijdens de werken een ongelukkig voorval met een spitvork, waarmee ik per ongeluk mijn enkel aanviel. Of ik daarover ging durven schrijven in mijn blog, vroeg Bakman, die getuige was van het wel zeer onhandige voorval. Maar we moeten eerlijk zijn he, anders zou het lijken alsof het hier allemaal te vlotjes gaat. Nu duimen dat mijn voet snel beter is, want één of ander vies beestje lijkt erin te huizen. Dat de ontsteking niet verder dan de blauwe cirkel mocht komen, zei de huisarts, maar 't is al zover. Paniek! Straks moet ik nog als éénvoeter door het leven!